Het verliezen van mensen die je hebt gekend, terwijl ze nog leven, is een verwarrende en pijnlijke ervaring.
Note to self: "Het is geen afwijzing van wie je bent...."
Euh,....excuse me...mag ik dat nog even 10.000x naar mezelf herhalen? 🫣
Er zijn momenten in het leven waarop je iemand verliest — niet omdat iemand komt te overlijden, niet omdat je iets verkeerd hebt gedaan, niet omdat er ruzie of verraad was, maar omdat die persoon ervoor kiest om afstand te nemen. Het voelt onwerkelijk, bijna surrealistisch, als je veel hebt gegeven, je hebt laten zien wie je bent, en toch blijkt dat niet genoeg te zijn om die band vast te houden. Je bent toch niet gek? Wat je voelde was toch echt? Het is moeilijk om dat te begrijpen. Als je liefde en zorg hebt gegeven, waarom zou iemand dan uit je leven willen verdwijnen? En waarom doet het zoveel pijn?
Het is alleen maar menselijk om je af te vragen wat je verkeerd hebt gedaan. Je probeert de situatie te verklaren, een reden te vinden voor deze afstand. Misschien had je niet genoeg ruimte gegeven, of misschien heb je iets gezegd of gedaan dat hen heeft gekwetst — zelfs als je weet dat dit allemaal niet het geval is, blijft het lastig.
Een onvermijdelijke realiteit: niet alles wat gebeurt, ligt in jouw handen. Soms nemen mensen afstand om redenen die niets te maken hebben met wat jij wel of niet hebt gedaan.
De pijn van afstand...
Wanneer iemand die dichtbij was ineens emotioneel of fysiek afstand neemt, voelt het alsof je in een leegte valt. Je had je opengesteld, vertrouwen gegeven, en plotseling is alles anders. De connectie die sterk leek, is ineens fragiel, en je merkt hoe diep de afstand snijdt.
Het is niet alleen het verlies van die persoon, maar het verlies van de energie die je samen hebt gedeeld. Het voelt als een leegte waar geen woorden voor zijn. Zelfs niet voor mij.
“Het ligt niet aan jou, maar aan mij”….
Een van de moeilijkste lessen in dit soort situaties is begrijpen dat het niet altijd om jou gaat. Wanneer mensen afstand nemen, kan dat vaak te maken hebben met hun eigen worstelingen, grenzen, of levenssituaties die ze niet willen delen. Het is een manier van zelfbescherming of zelfreflectie die niets te maken heeft met jouw waarde of wie jij bent als persoon.
En toch… hoe logisch dit ook klinkt, het is bijna onmogelijk om het niet persoonlijk te nemen. Het doet pijn. Het maakt je onzeker. Maar de waarheid is dat jij niet de reden bent dat iemand weggaat. Hun afstand heeft te maken met wat zij op dat moment nodig hebben — ruimte, tijd, of misschien de behoefte om zichzelf te (her)vinden.
De kracht van loslaten
Het zijn verwarrende en moeilijke gevoelens: je hebt gegeven, je hebt liefgehad, en toch lijkt het niet genoeg. Het is een pijnlijke reminder dat we mensen niet kunnen vasthouden, hoe hard we ook proberen.
“Mag er dan nooit meer iemand bij jou weg?” sprak hij op een emotionele toon terwijl hij zijn stem wanhopig iets verhief.
"De vraag is, waarom zou je dat willen?" dacht ik verward en verdrietig....maar ik zei het niet. Een lege stilte viel.
Als je in een situatie zit waarin iemand zich uit jouw leven terugtrekt, is het belangrijk om te erkennen dat het pijn doet, maar ook om te begrijpen dat het niet voor altijd pijn zal doen. Al voelt dat nog niet zo. Het verliezen van mensen die je hebt gekend, iemand die dichtbij voelde, is geen afwijzing van wie je bent.
Je hebt alles gegeven wat je kon geven. Je hebt je hart opengesteld. En dat is een enorm waardevolle eigenschap. De pijn zal uiteindelijk minder worden, maar de kracht zal blijven. Het is een reminder dat je altijd weer opnieuw kunt opstaan, sterker en wijzer, zelfs als anderen vertrekken. Zelfs als iemand besluit om weg te stappen, verandert dit niets aan jouw capaciteit om liefde te geven.
Wat anderen wellicht niet kunnen ontvangen, is geen weerspiegeling van wat jij waard bent. ❤️✨