Het is intens, kwetsbaar, puur, rauw en niet te verbloemen.
Oogcontact heb ik het dan over. Voor sommige mensen is het iets heel vanzelfsprekends, voor anderen is het extreem lastig. Zoals bijvoorbeeld voor mij. En dat is niet vanwege desinteresse als ik in gesprek ben met iemand, maar omdat ik het gevoel heb dat ik op dat moment misschien iets blootgeef. Iets wat ik niet wil "zeggen". Een bekende uitspraak luidt: "Ogen zijn de spiegel van de ziel." Maar wat als ik die spiegel liever niet laat zien? Wat als je je niet altijd comfortabel voelt met wat een ander daarin zou kunnen zien?
Waarom voelt het soms zo ongemakkelijk?
Voor mij is het een combinatie van kwetsbaarheid en onzekerheid. Oogcontact voelt als een directe lijn naar mijn binnenste en soms wil ik dat stukje liever afgesloten houden voor anderen. Het voelt alsof iemand met één blik te dichtbij kan komen, zonder dat ik daar controle over heb en dat geeft mij een beangstigend gevoel.
Oogcontact wordt heel vaak geassocieerd met eerlijkheid en zelfvertrouwen. Het kan open en warm zijn, maar ook intens en overweldigend. Er zijn momenten dat ik het wel durf—als ik mij echt veilig en op mijn gemak voel- fysiek en emotioneel veilig. Maar zodra ik iets liever niet wil laten zien, voel ik de neiging om weg te kijken.
Als ik boos ben bijvoorbeeld, of als ik verliefde gevoelens koester en onzeker ben over de gevoelens van de ander. Of als ik mij in een gesprek onzeker voel over mijn inhoudelijke kennis over een onderwerp, dan vermijd ik ook oogcontact. Ik voel mij dan te kwetsbaar. Alsof mensen dwars door mij heen kunnen kijken. Naar mijn gevoelens, verlangens, angsten en onzekerheden.
Soms durf ik het wel. Als het moment klopt. Maar als mijn gedachten of hartte veel prijs dreigen te geven…dan kijk ik weg. Dan lach ik (wat toch niet opvalt) en ontwijk ik de blik. Ik weet dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt. Maar toch wil ik mezelf ook uitdagen om mensen echt aan te blijven kijken, ook wanneer ik mij kwetsbaar voel, want...