Altijd te laat.
Of te vroeg.

Op het verkeerde moment.
Kruipend…
Flitsend…

Als een klok zonder wijzers.
Wanneer ik haast heb, staat hij stil.

Hij verleidt me met oneindigheid.

Ik wil grijpen,
maar hij glipt.

Te veel minuten
in één seconde,
te weinig leven
in een uur.

Een gesprek dat te kort voelt,
een liefde die te snel voorbijgaat.

In een gesprek vliegt hij,
in eenzaamheid kruipt hij.
Bij afscheid versnelt hij,
bij wachten verstikt hij.

Tijd glipt door mijn dagen
loopt weg uit mijn nachten.

Een vriend die nooit blijft slapen,
een vijand die toch mijn hand vasthoudt.

Hij glipt door mijn vingers,
maar schrijft elke rimpel
in mijn gezicht.

En in het einde van elke minuut,
in de stilte tussen de tikken,
vind ik mezelf. Zonder te verstikken.

Jongens! We mogen weer stemmen!

Ik ben niet heel erg geïnteresseerd in de politiek maar zelfs ik vond het bizar, bijna lachwekkend. Hoe "volwassen" mensen zich in het openbaar gedroegen als een stel kleuters op excursie tijdens de afgelopen regeerperiode. Ik help nog wel eens bij de overblijf op de basisschool, maar de zandbak van groep 2 is er niets bij.

Soms hoor je een bericht waardoor de wereld even stilstaat. Iets dat zo onwerkelijk is dat je er stil van bent. Ja, zelfs ik.

Dagenlang zat ik vol ongeloof over wat er gebeurd was. Welke beslissing Dennis had genomen. Het raakte me diep. Iemand die ik vooral van vroeger kende, maar die altijd een glimlach bij me opriep als ik hem zag.

Hij was zo’n persoon die elke gelegenheid kleur gaf, die licht en vrolijkheid bracht waar hij was. Hij vulde de ruimte. Altijd een grapje, meestal dubbelzinnig, wat volgde door een knipoog en zijn lach. Maar ik kon het van hem hebben. Hij voetbalde vroeger met mijn broertje en ik wist wel een beetje hoe hij in elkaar stak. Altijd even gek doen, altijd even een knipoog.

Dennis was iemand die vol in het leven stond. Een echte levensgenieter. Dat zag je mooi terug op alle foto’s die vandaag tijdens zijn afscheid voorbijkwamen. Altijd een lach, een gekke bek en veelal een ontbloot bovenlijf. Waar hij overigens hard voor werkte en terecht trots op was.

Een hardwerkende jongen wist ik, maar ook sociaal, warm, altijd in voor een feestje. Met een prachtig gezin, een grote vriendenkring, mooie vakanties en herinneringen die zoveel mensen met hem delen.

“Wie is hier de grote baas?” vroeg ik vroeger gekscherend aan mijn jongste, toen hij in zijn pyjamaatje op de overloop stond. Hij was nog maar twee.

“IKKE!” riep hij, zijn speen triomfantelijk in de lucht houdend.

“Mama is de grote baas,” verbeterde ik hem.

“NEEEE, IKKE!!” riep hij, terwijl hij zich op zijn tenen groot maakte.

Lange dagen, warme avonden, de geur van de bbq van de buren (rennen naar boven, ramen dicht!), muziek in de lucht, lachende mensen en spontane ontmoetingen. Lange dagen die maar niet lijken te eindigen en eindeloze terrasjes (waar je bankrekening nog steeds van bij moet trekken). Al met al, een overvloed van gezelligheid en sociale activiteiten pur sang. En dan ineens! verandert het. De dagen worden korter, de lucht grijzer. … Herfst.

De stilte doorbreken

Soms hoor je mensen zeggen: "Het gaat wel weer over."
Of: "Even doorbijten, iedereen heeft het weleens zwaar."

Maar wat als het niet zomaar overgaat? Wat als de wereld om je heen alleen maar sneller lijkt te draaien en je het gevoel hebt dat je niet meer mee kan komen? Dat het allemaal te veel is?