Soms hoor je een bericht waardoor de wereld even stilstaat. Iets dat zo onwerkelijk is dat je er stil van bent. Ja, zelfs ik.
Dagenlang zat ik vol ongeloof over wat er gebeurd was. Welke beslissing Dennis had genomen. Het raakte me diep. Iemand die ik vooral van vroeger kende, maar die altijd een glimlach bij me opriep als ik hem zag.
Hij was zo’n persoon die elke gelegenheid kleur gaf, die licht en vrolijkheid bracht waar hij was. Hij vulde de ruimte. Altijd een grapje, meestal dubbelzinnig, wat volgde door een knipoog en zijn lach. Maar ik kon het van hem hebben. Hij voetbalde vroeger met mijn broertje en ik wist wel een beetje hoe hij in elkaar stak. Altijd even gek doen, altijd even een knipoog.
Dennis was iemand die vol in het leven stond. Een echte levensgenieter. Dat zag je mooi terug op alle foto’s die vandaag tijdens zijn afscheid voorbijkwamen. Altijd een lach, een gekke bek en veelal een ontbloot bovenlijf. Waar hij overigens hard voor werkte en terecht trots op was.
Een hardwerkende jongen wist ik, maar ook sociaal, warm, altijd in voor een feestje. Met een prachtig gezin, een grote vriendenkring, mooie vakanties en herinneringen die zoveel mensen met hem delen.
Een onwerkelijk afscheid van Dennis, die het leven zo liefhad
Totdat de ziekte ME/CVS zijn geliefde wereld steeds kleiner maakte. Een ziekte die vaak onzichtbaar blijft, maar ondertussen levensbepalend is. Letterlijk. Het hebben van het energieniveau van een paar uurtjes, waardoor het onmogelijk werd om het leven écht te leven. In alles werd hij beperkt om te leven zoals hij dat wilde. Leven werd overleven. Hij verloor volgens eigen zegge zijn identiteit. Dennis was Dennis niet meer.
Uiteindelijk werd het voor hem te zwaar. Natuurlijk heb ik wel 1000x gedacht, waarom Dennis, waarom? En ik zal daarin niet de enige zijn geweest. Hij nam deze beslissing niet om anderen bewust achter te laten; want hij hield zielsveel van zijn gezin, het was het laatste redmiddel van iemand die dacht dat er geen draagbare keuze meer overbleef.
Hij laat een prachtige vrouw achter en twee lieve kinderen die zielsveel van hem houden. Mijn hart breekt als ik aan ze denk. Een gezin dat verder moet met dit immense verlies. Er is geen dag geweest dat ze niet in mijn gedachten waren.
Vandaag nemen we afscheid Dennis. Ik voel verdriet, maar ook dankbaarheid dat ik hem heb mogen kennen. Dankbaar voor zijn lach, zijn warmte, zijn levenslust.