En dat is ook niet hun taak. Waarom kinderen je emoties niet mogen fixen. En dan zeg ik niet dat ze niet mogen zien dat je emoties hebt hè. Want je bent mens, laat het ze in godsnaam zien, anders denken ze dat het tonen van emoties not done is. En dan krijgen we nog meer oppervlakkige, neppe mensen op deze wereldbol. Dat wil niemand!
Dus laat het gerust zien, maar neem zelf de verantwoordelijkheid voor je emoties. Jij bent er als ouder voor je kind. Niet andersom. Misschien een oncomfortabel en niet heel populair onderwerp. Sorry for that! No, not really. Misschien is het slechts mijn kijk op ouderschap, kan ook.
Je hebt een lange, lastige dag op het werk gehad. Je voelt je op emotioneel vlak niet gezien of gehoord. De pubers thuis hebben er een vreselijke rotzooi van gemaakt en de hond is wederom niet uitgelaten. Al je boodschappen zijn alweer opgegeten, lege kasten, dus je zult ook weer langs de supermarkt moeten. En je bent al zo moe. Op het moment dat je je jas op wilt hangen struikel je over de tassen en schoenen die in de gang op de grond gegooid zijn. Kortom, je voelt je op de rand van een emotionele uitbarsting.
Wat doe je dan? Nou, soms komt deze er toch ineens uit, heeh…guess what! Je bent ook maar een mens!
Zoals die keer toen ik met een bord bami en satésaus de kamer in kwam om dit gehaast op te dienen voor de oudste weer naar voetbaltraining moest en ik struikelde over een schoen waarvan ik 3x eerder gevraagd had om deze op te ruimen. Lang verhaal kort, de bami lag op de grond en de satésaus tegen mijn witte muur. De katten vluchtte naar boven na mijn bulderende "Godverdomme! Ik moet hier ook godverdomme altijd alles alleen doen". Vervolgens stond ik bij de supermarkt om ingrediënten te halen voor een vervangende maaltijd met de satésaus nog op mijn trui en in mijn haar. Tja....
Toen ik weer thuis kwam hebben we er heel hard om gelachen met z'n drieën, om mijn uitbarsting en de reactie van iedereen daarop. "Ja, dan zeg jij altijd die dingen...dat je altijd alles alleen moet doen" zei de jongste. "Is dat niet zo dan" zeg ik met een knipoog. "Nou, dat is eigenlijk wel een beetje zo" geeft hij terug. We lachen en we knuffelen en het is oké. Je mag namelijk laten zien dat je zelf soms ook niet in staat bent om te reageren zoals je zou willen. Zo lang je ook laat zien dat het gewoon weer goed is, je er samen over praat, en je er misschien wel samen om kan lachen. Ik gaf hen ook aan dat het echt niet alleen aan dat moment lag, dat mama ook maar een mens is en het bij mij ook wel eens tegen kan zitten. "Jij bent bijna nooit boos, maar als je boos bent mam, dan ben je echt boos".... Ook ik ben niet perfect.
Soms wil je gehoord worden, gekalmeerd worden, jezelf rechtvaardigen of je in een positie van controle bevinden om weer even adem te halen. Maar probeer dit niet via hen te halen. Probeer het niet zo ver te laten komen. Adem in, adem uit, zoek rust in jezelf en zoek even de stilte op. Want al lijkt zo’n uitbarsting te werken op de korte termijn (jij bent opgelucht en de kinderen ruimen voor deze avond al hun troep op) toch is het niet goed voor jou en ook niet voor hen op de lange termijn. Waarom?
- Ze zijn nog zelf in ontwikkeling
Pubers hebben al genoeg te verwerken met hun eigen hormonale stormen, sociale uitdagingen en druk om te voldoen aan allerlei verwachtingen. Ze hebben zelf emotionele begeleiding nodig, en ze hebben het niet in hun vermogen om jouw emoties volledig te begrijpen of ermee om te gaan. Door ze te belasten met jouw emotionele behoeften, geef je ze een taak die te groot is voor hun leeftijd. - Ze leren dat het ‘oké’ is om hun emoties uit handen te geven
Als je je kinderen vraagt om je emoties te ‘fixen’, geef je ze het idee dat het normaal is om anderen verantwoordelijk te maken voor hoe jij je voelt. Dit kan hen leren dat ze geen verantwoordelijkheid hoeven te nemen voor hun eigen gevoelens en problemen. Jij bent het rolmodel voor hen – door te tonen hoe je zelf je emoties regelt, laat je ze zien dat ze deze verantwoordelijkheid zelf kunnen dragen. Het leert ze dat hun gevoelens geen excuus mogen zijn voor het gedrag van anderen, en vice versa. - Het creëert een ongezonde dynamiek
Wanneer je kinderen je emoties gaan ‘fixen’, ontstaat er een verstoorde dynamiek. In plaats van een gezonde ouder-kind relatie, wordt een soort omgekeerde rolverdeling waar zij zich verantwoordelijk gaan voelen voor jou. Ze voelen zich misschien schuldig als het ze niet lukt om jouw rottige gevoel weg te nemen. - Het put ze uit
Net zoals jij behoefte hebt aan ruimte om je emoties te verwerken, hebben je kinderen dat ook. Het is niet eerlijk om te verwachten dat zij je voortdurend opladen, vooral als ze zelf worstelen met hun eigen onzekerheden, sociale druk of hormonale veranderingen. Het kan hen emotioneel uitputten als ze altijd maar proberen om jouw pijn te verzachten. Uiteindelijk kan dit de band tussen jullie aantasten, omdat ze zich misschien machteloos of niet begrepen voelen.
Dus, beter doen we het zelf. En laten we de pubers lekker puber zijn! Maar hoe ga je er dan het beste mee om?
- Probeer je gevoelens te begrijpen en te verwerken. Is alles je even teveel? Stop! Pauzeer dan even en bedenk wat je nodig hebt. Trek je even terug.
- Zoek een gezonde manier om je gevoelens te verwerken. Sporten, praten met een goede vriendin, even een flinke wandeling maken (is de hond ook blij).
- Zorg voor voldoende momenten van stilte of dingen die je leuk vindt om zelf weer even op te laden.
- Bedenk je dat elk huis met pubers er af en toe zo uit ziet en dat we allemaal tegen dezelfde situaties aanlopen. Het is niet alleen bij jou zo. Het is een fase. Beter genieten we ook op deze manier van ze, want hierna zijn ze volwassen en is je huis een stuk netter maar wel een stuk stiller...
Het is oké om kwetsbaar te zijn en dit ook aan te laten zien, maar onze kinderen zijn er niet om ons te fixen, ze zijn er om te groeien. Ze zijn niet verantwoordelijk voor ons geluk en dat mogen ze ook nooit zo voelen. Door onze eigen emoties te leren reguleren (still learning), geven we onszelf als de kids de ruimte om gelukkig en gezond te zijn. Dus plak hen (en de rest van de wereld) af en toe in stilte achter het behang en ga een potje boksen 🥊. Of wandelen, dat mag ook.