“Leugens zijn gif voor een relatie, maar wantrouwen ook” sneerde hij toen ik vroeg of hij de waarheid sprak. Nu ben ik helemaal geen argwanend persoon, belachelijk goedgelovig zelfs. Dus waarom kreeg ik nu dan dit onderbuikgevoel, het niet te onderdrukken gevoel dat ik dit tot op de bodem uit moest zoeken….
Daar stond ik dan voor het huis waar hij niet meer zou wonen. Het verhaal was dat hij al heel lang in scheiding lag - en op de dagen dat hij niet in zijn appartement was- hij bij zijn moeder logeerde. De realiteit was anders, hij woonde op de andere dagen gewoon bij zijn vrouw en gezin. Langzaam liep ik naar het huis waar ik zijn auto op de oprit zag staan.
Het was donker en regenachtig, met mijn capuchon op keek ik de verlichte woonkamer in. Daar zat hij, op de bank. Ik voelde het water over mijn wangen stromen, maar ik wist niet meer of dat mijn tranen waren of dat het de regen was. Er waren in de afgelopen jaren al zoveel tranen gevallen. Tranen van machteloosheid en frustratie. Intens veel verdriet. Ik besloot hem te bellen, uiteraard nam hij niet op. Hij pakte zijn telefoon van tafel en liep door de achtertuin naar de schuur. Ik stond aan de andere kant van de heg.
“Heeh, ik heb net je oproep gemist” zei hij opgewekt.
“Geeft niet, fijn dat je terugbelt, was je druk?”
“Ik ben in de schuur van mijn moeder, wat sleutelen aan mijn fiets”
“Had je je fiets al mee naar je moeder, wat fijn, het is mooi fietsen daar”... ondertussen beet ik tot bloedens aan toe op mijn lip van frustratie. Want hoe kun je zo liegen tegen iemand van wie je zegt te houden?
Later, toen de waarheid boven tafel kwam - en de relatie, tot zover je daarvan kon spreken-voorbij was na jaren van leugens en bedrog, vroegen mijn vriendinnen waarom ik die avond niet gewoon had aangebeld. Omdat niemand daar beter van zou worden. Wellicht wist zij niets van mij en de situatie. En de kinderen, al waren ze reeds volwassen, hadden hier ook niet om gevraagd. Het zou hun wereld en het beeld dat zij hebben van hun vader voor altijd veranderen. In de ogen van het gezin zal ik ook altijd de “boe-vrouw” zijn, de homewrecker, de feeks, de heks. Als ze al iets weten. Omdat hij natuurlijk het verhaal anders zal vertellen. Hij zal zijn jarenlange leugens en manipulatie achterwege laten.
Ik zal moeten leven met de vergooide jaren waarop ik tevergeefs wachtte op iemand die zei van mij te houden. Hij zal moeten leven met zijn knagend geweten. Naar zijn gezin en naar mij. Ik had dit niet verdiend.
Nu een aantal jaar verder zie ik dat steeds meer in, al heeft mijn vertrouwen natuurlijk een enorme knauw gekregen. Liegen doet zo veel met mensen, zeker als je iemand al zo lang kent en er intieme gevoelens bij komen kijken. Je denkt dat je een band hebt met iemand, een vertrouwensband. Het tekent je. Het heeft mijn onbevangen blik laten verdwijnen, het heeft mijn hart voorzichtiger gemaakt.
Mensen vinden het gek dat ik zo weinig mensen dichtbij laat komen, dit is niet voor niets…. Mensen zijn niet altijd eerlijk en hebben niet altijd de juiste intenties. De wereld is hard en meedogenloos en het kan gevaarlijk zijn te vertrouwen op iemand anders dan jezelf. En dit is nog maar een klein deel van het verhaal. Toch kies ik ervoor om zacht te blijven. Zacht, maar voorzichtig.
