“Maar jij moet toch ook eens aan de man?” vroeg ze met een knipoog. Ze deed haar best mij te overtuigen.
“Euh… nou niet per se,” antwoordde ik.
Een vriendin van me wilde een paar jaar terug naar een speeddate-event. Gewoon om eens te ‘oriënteren’. Ze zat zelf in een relatie, maar het was gewoon even om haar marktwaarde bepalen en zien wat er was. “Dat is toch lachen Bianc!” Lang verhaal kort: ik ging mee.
“Ik begin nu toch wel een beetje nerveus te worden. Ik wil niet meer,” zei ze bij aankomst.
“Nee, niks daarvan. Jij wilde, dus nu gaan we ook,” lachte ik, terwijl ik haar zachtjes naar binnen duwde.
Eén blik in de zaal was genoeg. Dit ging een héle lange avond worden. Een bonte verzameling mannen, een selectie die voelde alsof iemand expres op ‘unieke exemplaren’ had gefilterd. Lucky me~
De opzet: als vrouw kreeg je een eigen tafeltje met een nummer. De vijftien mannen zouden elke vijf minuten van tafel wisselen bij het horen van een soort fluitje. Vijf minuten is op sommige momenten veel te kort (echt zo). Behalve tijdens het planken…in de gym. Of bij een ongemakkelijk gesprek. Duss...
Bij binnenkomst kreeg je een formulier waarop je per man JA of NEE kon invullen. Of je kon het digitaal doen via een app.
Ik pakte geen formulier. Mijn telefoon bleef in mijn tas. Ik had het namelijk al gezien...
Man 1: Een soort Youp van ’t Hek, in een zwart-witte broek vol striptekeningen. Zijn openingszin: “Voor mij is dit allemaal één groot sociaal experiment.”
Man 2: Net weduwnaar. Begon halverwege zijn uitleg over zijn gezinssituatie heel erg te huilen. Het was duidelijk nog iets te vroeg voor hem.
Man 3: Werkte in de export van koffiebonen. Praatte daar zó veel over dat ik op een gegeven moment een koffieboon in hem begon te zien.
Man 4: Struikelde over de stoelpoot, trilde de volle 5 minuten zo erg met zijn been tegen het tafeltje dat mijn drankje overstroomde. Een klein grapje daarover brak het ijs. Nerveus was een understatement.
En zo ging het nog even door...
Man 12: “Moet je niets invullen?” vroeg hij hoopvol.
“Nee hoor.”
“Maar dan vergeet je toch wie je allemaal gezien hebt?”
“Nee joh. Ik kan het prima onthouden,” glimlachte ik.
Want eerlijk is eerlijk: er was er niet één waarbij ik dacht… mwja, misschien.
Ergens is het hartstikke dapper dat deze mannen het wel aandurfde om naar zo'n event te gaan en ik hoop dat ze de liefde vinden. Dat gun ik ze. Maar voor mij zat er niets tussen.
Het mooiste van de avond? Mijn vriendin besefte hoe rijk ze eigenlijk was met haar partner. Dus het was toch nog ergens goed voor.
En voor mijn zelfvertrouwen trouwens ook. De volgende dag kreeg ik een mail:
"Wat jammer dat je niemand een JA gaf. Misschien leuk om te weten dat 12 van de 15 mannen wél JA op jou hebben ingevuld."
Gek hoe je hersenen dan toch even denken: Wacht even… wie waren die andere drie?