Zeggen wat je voelt. Ik heb lang gedacht dat dit niet veilig was, dat dit dingen waren die je beter een beetje kon doseren. Niet te vaak. Niet te duidelijk. En vooral: niet te veel. Want te gevoelig zijn, dat was iets wat je blijkbaar moest fixen. Poh en dat heb ik geprobeerd hoor afgelopen jaar. Niet normaal.
Inmiddels weet ik: te gevoelig bestaat niet. Wat wel bestaat, is jezelf aanleren om de emoties die daarbij horen wat te beteugelen.
Sterk zijn..
Ik dacht altijd dat sterk zijn betekende dat je doorgaat. Dat je je aanpast. Dat je niet moeilijk doet. Dat je voelt wat je voelt, maar het vooral voor jezelf houdt. Want anders komen er dingen in gevaar. Totdat dat niet meer werkte.
Kwetsbaar zijn is niet huilen bij elke emotie (ahum) of alles op tafel gooien. Het is stoppen met jezelf overtuigen dat het wel meevalt, terwijl je lijf allang iets anders zegt. Denk aan hoe moe je bent als je iets kiest waar je eigenlijk niet achter staat, de druk op je borst als je je onveilig voelt, de knoop in je maag als je ergens mee zit.
Gevoelig zijn is geen probleem
Gevoelig zijn betekent dat je dingen oppikt. Dat je merkt wanneer iets verschuift. Wanneer iets niet meer past. Het is eigenlijk een hele mooie tool.
Het wordt pas lastig als je jezelf gaat vertellen dat je minder moet voelen. Ook dat heb ik geprobeerd, maar dat is simpelweg niet wie ik ben.
Je mag alles voelen (ook tegelijk)
Je mag verlangen en moe zijn. Blij zijn met alles wat er is en toch nieuwsgierig zijn naar meer.
Dat maakt je niet ingewikkeld. Het maakt je gewoon mens....